Een pijnlijk gevoel van onmacht overvalt je elke keer bij het lezen van dit soort berichten. Je zou wat willen doen. Maar wat? Voor hen bidden, dat zeker. En deze berichten zorgvuldig lezen en opbergen in je hart, dat ook. Godsdienstwetten maken het leven voor christenen in Iran en Pakistan onleefbaar. Voor je het weet heb je de profeet beledigd en geloofsafval is spelen met je leven. Hoe gaat dat eigenlijk hier in ons land?

Afvallig
Niet lang geleden bezocht ik met een groep scholieren een Amsterdamse Moskee. Ze hadden een werkweek over de Islam. We kregen een rondleiding en hoorden een toespraakje aan met veel politiek correcte uitspraken, zoals: ‘ook in de Islam speelt liefde een grote rol’. Er was gelegenheid om vragen te stellen. Een van de aanwezigen vroeg: ‘Heeft u iemand ook nog lief als hij de Islam verlaat voor een ander geloof?’ De spreker raakte in verwarring. Met enige stemverheffing begon hij te betogen dat geloof geen spelletje is. Hij probeerde nog een acceptabele formulering te vinden, maar het kwam er op neer dat, als je de Islam eenmaal beleden hebt, het verlaten ervan onacceptabel is. Er kwamen andere vragen en daardoor bleven we zitten met de vraag: ‘wat gebeurt er dan met die afvalligen?’ Wat gebeurt er met hen, ook op Nederlandse bodem? Daar moeten we niet te optimistisch over denken. Zeker, het is hier geen Iran of Pakistan, maar bekeerlingen hebben ook hier met bedreigingen te maken.

Wat kunnen we doen? Kwaad met kwaad vergelden? Dat is geen Bijbelse opdracht. Meeleven met onze lijdende broeders en zusters is dat wel, en mensen liefhebben die jou niet welgevallig zijn. Ook dat staat in de Bijbel. En natuurlijk dapper zijn. Ook onze seculiere samenleving heeft zijn fatwa's. Durven we het nog aan om die te weerstaan?

Bron: Habakuk.nu