(bron: de Linker Wang, mei 2013)

Daar zitten ze dan, de leerlingen van Jezus. Ergens in Jeruzalem, aan het begin van de gangbare jaartelling.ramen en deuren op slot, en verstard van ontzetting.
Bang zijn ze, en hoe! Maar dan ineens staat Jezus in hun midden en wenst ze vrede. Het is een verwond en tastbaar mens, en hij laat zich zonder schaamte aanraken, zijn littekens bevoelen.

Tussen Pasen en Pinksteren ligt de tijd van de Verschijningen: wonderlijke getuigenissen over Jezus die zijn vrienden tegenkomt in de gedaante van een tuinman, als medereiziger of visser aan de kant van het meer. Iemand die spierinkjes bakt op het strand en mee-eet aan tafel. Alle evangelisten vertellen ervan, op verschillende manieren, in geuren en kleuren. Stomme verbazing, lacherigheid en verlegenheid klinken er ruimschoots in mee.

Deze ontmoetingen zijn zonder meer geloofsverhalen: ze vertellen van een werkelijkheid die binnen onze denkkaders niet denkbaar is, niet op waarheid te controleren, niet met waarnemingen te onderbouwen. Een werkelijkheid die de nabestaanden in de evangelieverhalen niettemin ontzettend krachtig hebben ervaren, inclusief alle gewaarwordingen van tederheid, smaak en geur, gebaren, blikken van verstandhouding en heldere woorden.

Onze verlichte theologie heeft het wonderbaarlijk karakter van de verschijningen van Jezus uiteraard keurig ingepast binnen de begrenzingen die ons verstand kon verdragen.
Met veel liefde voor de literaire traditie van de Bijbel zijn de getuigenissen teruggebracht tot persoonlijke geloofsdocumenten van de allereerste gemeenten. Want stel je voor: een letterlijke aanname van deze verschijningen zou ondenkbaar zijn, bij het lachwekkende af! Het idee, dat er mogelijk een geestelijke dynamiek zou bestaan, die wonderen en bovennatuurlijke verschijnselen mogelijk maakt, wordt nog steeds met besliste hand naar het rijk der godsdienstwaanzin verwezen.

Onze hartstochtelijke omarming van een wetenschappelijke visie op de werkelijkheid maakt het zo bijna onmogelijk om de bijbelse, profetische boodschap - waarin het wemelt van visoenen, ingevingen, engelen, genezingen, uitdrijvingen en verschijningen - echt serieus te nemen.
Maar iets in mij, merk ik, is bezig te wankelen…. Het rabiate ongeloof, dat maakt dat ik de getuigenissen van mijn geestelijke wapenbroeders uit Jeruzalem zonder aarzeling bagatelliseerde, is aan het instorten. Waarom zouden wij, GroenLinkse twijfelaars, niet zo gek en gevaarlijk durven zijn om de onmogelijke mogelijkheid van het radikaal Andere als werkelijkheid uit te dragen? Doen we dat soms al niet door het ‘Koninkrijk van God’ als realiteit te beschouwen, hoe aanvechtbaar ook?

‘Wees niet langer ongelovig, maar geloof,’ zei Jezus vriendelijk tegen de sceptische Thomas.
Laten we de uitdaging aannemen.