Martijn Rutgers, 6 oktober 2010.

We zijn al weer een paar dagen terug in Nederland. Gedeeltelijk. Want in veel gedachten en gevoelens zijn we nog in India. Het land en de mensen hebben ons hart geraakt. En ik ben diep onder de indruk van de kracht van de kerk in India. In een serie van 3 blogposts zal ik proberen te vertellen waarom. En wat we van hen kunnen leren als volgelingen van Jezus in Nederland. Dit is deel 1: goed nieuws!

De kerken die we bezocht hebben in Calcutta en omgeving preken niet alleen goed nieuws (wat het woord ‘evangelie’ letterlijk betekent), ze zijn goed nieuws voor de mensen om hen heen. In de sloppenwijken of dorpen waar de kerken zijn die met behulp van Compassion uitreiken naar de armen, is er ontzettend veel goodwill voor christenen en het evangelie. Dit terwijl die gebieden voor meer dan 98% uit Hindoes of Moslims bestaan. Waarom? Omdat de kerk ter plaatse bepaalde noden ziet en er simpelweg wat aan doet. Ondersteund door onophoudelijk gebed worden de mouwen opstroopt en worden weduwen, wezen, zieken en armen geholpen. Uit liefde voor en gehoorzaamheid aan Jezus.

De mensen die geholpen worden voelen zich geen object van een of ander verkapt evangelisatieproject maar ervaren dat christenen oprecht om hen geven en liefhebben. En dat doet verkilde harten smelten en verhitte hoofden afkoelen… Zelfs zo dat Moslims of Hindoes degenen zijn die de kerken daar met gevaar voor eigen leven beschermen als een of andere radicale groep christenen wil aanvallen.

Zijn de kerken in Nederland ook echt goed nieuws voor de mensen om ons heen? Ik vrees dat deze vraag vaak negatief beantwoord zal moeten moet worden. Stel dat in Nederland ooit zo ver zou komen dat christenen aangevallen worden door extremisten, zouden buren dan ook om onze huizen of kerken heen gaan staan om ons te beschermen? Ik denk het niet. Niet omdat men zo’n hekel aan christenen heeft, maar simpelweg omdat we voor het overgrote deel onzichtbaar zijn in de samenleving. De kerk in Nederland is zo met zichzelf bezig, met interne strubbelingen en naar binnen gerichte diensten, dat de samenleving weinig tot niets merkt van wat het licht en zout voor de wereld zou moeten zijn….

Hoe kunnen we als kerk in Nederland nu echt goed nieuws zijn voor de samenleving? Het is duidelijk dat de materiële noden in Nederland veel minder zijn dan in India. Er zijn bij ons geen sloppenwijken en voor bijna iedereen is er wel voedsel en onderdak beschikbaar. Ik denk dat de noden in Nederland voornamelijk liggen op het vlak van zingeving en vragen rondom identiteit. Waar leef ik eigenlijk voor, behalve voor het volgende weekend of vakantie? Wie ben ik nu echt, los van wat ik doe (m’n drukke baan) of wat ik heb (een groot huis met een snelle auto voor de deur)?

Ik geloof met heel m’n hart dat we hierin als volgelingen van Jezus ontzettend veel te bieden hebben. Namelijk Jezus zelf. Hij die van zichzelf zegt: “Ik heb gekomen om leven te geven. Leven in overvloed!” (Johannes 10:10). En: “Kom bij mij en ik zal je diepe innerlijke rust geven…” (Mattheüs 11:28-29).

Maar hoe kunnen we Hem nu delen met de seculiere Nederlander? Niet door eindeloos te wachten to hij op zondag eens niet tot ‘s-middags uitslaapt en door een wonderlijke ingeving zomaar een kerkgebouw inloopt, maar door uit eigen beweging contact te zoeken. Oprecht geïnteresseerd te zijn in de ander. De tijd te nemen naar de ander te luisteren en te helpen waar mogelijk. Eerlijk te zijn over eigen zwakheden en wat Jezus in ons leven betekent. Juist die mensen op te zoeken die in onze maatschappij buiten de boot vallen, zoals ouderen, gehandicapten, asielzoekers of daklozen. Maar ook hen die verslaafd zijn aan werk, uiterlijk of bezittingen. Of hen die langzaam maar zeker kapot gaan aan een burn-out, scheiding of eenzaamheid. En als we goed kijken, bidden en luisteren, zal blijken dat deze mensen degenen zijn waar we al jaren naast wonen of mee samen werken….

Wat zou er in Nederland gebeuren als we eens wat minder op onszelf gerichte kerkmeetings zouden hebben en meer ontmoetingen met de mensen om ons heen? Zou dat geen goed nieuws opleveren?

 

Bron: Blogpost Calcutta revisited… (part 1)