Bron: Kerk in Mokum, februari 2014. 

De Protestantse Kerk Amsterdam is fijn, maar klein, misschien wel kleiner dan u denkt. Twintig kerken, verspreid over de stad. Maar niet meer dan twee procent van de Amsterdammers is lid van de kerk.
Daarom zijn er in de afgelopen jaren projecten opgezet om te experimenteren met nieuwe vormen van kerk zijn.

Ze leven van lef, dwaasheid, plezier en verlangen, die nieuwe loten. Wie gaat er nu de Bijbel lezen op de Zuidas, of in een kroeg in Oud-West? Wie zit er op een winderig eiland als IJburg te wachten op een plek waar je kunt binnenwaaien? Stadbreed is er een aanbod voor een bonte stoet van geloofs- en zinzoekers die de weg naar de kerk kwijt zijn of die nog niet hebben ontdekt.
Wat komt er terecht van deze initiatieven? Groeit de Protestantse Kerk Amsterdam? Of wordt het niets meer en kunnen de gelovigen zich maar beter terugtrekken in twee mooie kerkgebouwen? Sommigen zeggen: gewoon stoppen met die nieuwe projecten. Laten we accepteren dat God zwijgt en de kerk onzichtbaar is. Terug naar de binnenkamer om ons in het verborgene te buigen over de verhalen van de Bijbel.
Terugkeren? Ik kom er net vandaan! Ik ben opgeleid met de theologie van de dood van God, met de kerk die voorlopig maar moest zwijgen en ‘dapper kleiner groeien’. En echt niemand was onder de indruk van de nieuwe bescheidenheid van kerk en theologie. Binnenkamer? Jezus reisde stad en land af om van Gods liefde te vertellen en de daad bij het woord te voegen.
Ik heb respect voor pioniers die naar buiten gaan en de kerk opnieuw proberen uit te vinden. Succes – wat dat ook mag zijn – is niet verzekerd. Maar het is de moeite van het proberen waard.
Op hoop van zegen.

Ds. Julia van Rijn, scriba van de Protestantse Kerk Amsterdam.
Reageren? Mail naar redactie@protestantsamsterdam.nl