(Bron: www.habakuk.nu. 

Is dit een grap of om te huilen? Die vraag drong zich aan mij op tijdens het lezen van de column 'Refodorp' in het Reformatorisch Dagblad. De column verscheen krap een maand geleden, maar gaat in op een tijdloze vraag. Waar kan een christen het beste wonen? In de stad of in een refodorp? Columnist Joop Hardeman pleit voor het laatste. Want in de stad vinden 'de verleidingen van een wereldse omgeving maar al te nauw aansluiting bij ons boze hart'. Zo af en toe leest hij in refobladen over mensen die 'promoten om de seculiere provincies en steden in te trekken'. 'Mijn tenen krommen zich dan', schrijft Hardeman. 'Zo je de medemens al zult bereiken, dan zijn de gevaren voor het eigen gezin vele malen groter.'

'Met opzet gaan wonen en werken in een omgeving zonder God of gebod is een hachelijk gebeuren', meent Hardeman. 'Zeker bij het opgroeien van de kinderen is het gevaar van de omgekeerde opvoeding dan sterker aanwezig. Probeer het ook zelf in zo'n omgeving maar vol te houden.' Tja. Zo dacht Calvijn ook toen hij het verzoek kreeg om naar Genève te komen. De reformatie in Genève was pril, kwetsbaar en er was dringend behoefte aan hulp. Calvijn sputterde. Hij zocht een veilige, rustige omgeving waar hij kon studeren en schrijven. Dat onrustige Genève leek hem niet bepaald een ideaal studeerstekkie. Maar Calvijns vriend Farel dacht er anders over. Hij riep: 'Vervloekt zij de vrijheid en de rust die u zoekt voor uw studie, terwijl u hulp en bijstand weigert in zo grote nood!' En Calvijn luisterde.

Gewaagd
Calvijn vond gehoorzaamheid belangrijker dan veiligheid. Net als vele christenmannen en -vrouwen uit de kerkgeschiedenis. Monniken uit Groot-Brittannië staken destijds in gammele bootjes de Noordzee over om ons heidenen hier het evangelie te vertellen. Nogal een gewaagde trip. Maar iemand moet het doen en als die monniken het niet hadden gedaan, dan dansten ze nu in Staphorst en Barneveld wellicht nog steeds in berenvellen voor Wodan.

Zonder God en gebod?
Zelf woon ik met mijn gezin in Rotterdam en werk in Amsterdam. Ik geloof niet dat er in grote steden meer verleidingen zijn, wel een paar andere en misschien herken je ze sneller als verleiding – wat alleen maar een voordeel is. En terecht benadrukt dr. Dirk de Korne in dit artikel dat een omgeving 'zonder God of gebod' niet bestaat. Hoe zong David het ook alweer? 'Al ging ik wonen aan het uiterste der zee...' In Rotterdam en Amsterdam ken ik genoeg christenen, refo's ook, die daar Gods nabijheid ervaren. Een tijdje geleden sprak ik een meisje uit 'refostad' Kampen die een jaar vrijwilligerswerk deed in de Shelter City, het youth hostel van Tot Heil des Volks in onze 'goddeloze' hoofdstad. Haar bevinding: 'Eerst zag ik Amsterdam vooral als duistere stad. Nu merk ik dat ik steeds meer van de stad ga houden. Van de markten, al die verschillende culturen, de kerken. Het is zo mooi wat christenen hier allemaal doen. En ja, die duisternis is er wel. Maar juist in de duisternis zie je het licht beter.'

'Jullie zijn het zout van de aarde', zei Jezus tegen Zijn volgelingen. Dat zout moet zich dus niet enkel ophopen in Barneveld en Staphorst. Of zoals een Rotterdamse christenvrouw het pas verwoordde: 'Als zout samenklontert, is het niet te vreten.'

Bron: Gertjan de Jong - www.habakuk.nu