Al meer dan tien jaar strijdt Tom Marfo vanuit Amsterdam Zuidoost tegen prostitutie, vrouwenhandel en ander onrecht. Soms slaat de vertwijfeling toe bij de Ghanese voorganger. ,,Dan huil ik en wil ik niet meer. Maar God heeft mij opgetild vanuit het oerwoud en mij in Nederland geplaatst.''

Het enige groen dat Tom Marfo vanuit zijn woonkamer kan zien, is het hobbelige mos op het platte dak van een naastgelegen flat. Marfo mist zijn thuisland, waar hij bij zonsopgang de bomen op de groene heuvels beklom om presbyteriaanse hymnen te zingen, ,,samen met de vogels. Tot eer van God.'' Nu woont Marfo op een paar minuten lopen van de Amsterdam ArenA, in stadsdeel Zuidoost. Zingen doet de Ghanees nog steeds. Als hij koffie zet, of op de fiets. ,,Zingen opent mijn hart.''
Op een dressoir in de woonkamer van zijn flat staan ingelijste foto's, naast de televisie. Van Marfo zelf, zijn vrouw en kinderen en andere familieleden, die nog in Ghana wonen. ,,Ze herinneren me aan vroeger, toen ik nog midden in het oerwoud woonde en missionarissen het christelijk geloof naar mijn dorp brachten. Ik werd als moslim opgevoed, net als mijn broers en zussen, maar ik kreeg onderwijs op een christelijke school. Op die school heb ik van Jezus gehoord. 's Ochtends een flinke bijbelstudie en aan het eind van de dag nog één. Zie dan maar eens moslim te blijven! Bovendien, mijn vader was geen fundamentalistische moslim, al was hij trots als ik in de moskee verzen uit de Koran mocht reciteren.''

In de jaren tachtig bezocht de predikant Amsterdam – een bezoek dat zijn leven veranderde. Marfo was inmiddels vanuit Afrika, waar hij als zendeling werkte, naar Engeland getrokken om daar te studeren. ,,Mijn neef liet me de raamprostitutie op de Wallen zien. Misschien zat er iets voor me tussen, dacht hij. Ik was verbijsterd. Natuurlijk was en is er hoererij in mijn land, maar dan verborgen in achterbuurten en kelders. Maar in Amsterdam, vlakbij de Dam, voor het oog van de wereld, wordt er open en bloot geadverteerd met deze mensonterende martelkamers. Zoals vroeger in het Romeinse Rijk de gladiatoren voor volksvermaak de dood vonden in de arena's, worden hier jonge meisjes met een holle glimlach op hun gezicht tentoongesteld voor de elite. Vieze mannen zijn het die deze meisjes verkrachten die hun dochters zouden kunnen zijn.''

Stijf van de drugs
Marfo's verbijstering over het rondje Amsterdamse Wallen, ruim twintig jaar geleden, is nog onverdeeld te lezen in zijn donkere ogen. Het kost de pinksterpredikant geen moeite zich kwaad te maken over de meisjes en vrouwen die volgens de Ghanees zonder uitzondering onvrijwillig achter de ruiten staan. Voortdurend zit hij op het puntje van zijn stoel en gebaart hij met zijn armen. Marfo's Christian Aid and Resources Foundation (CARF), opgericht in 1997, heeft inmiddels negen opvanghuizen in Amsterdam, waar prostituees en illegalen onderdak vinden.
Ook in zijn eigen huis heeft hij een verblijf ingericht. ,,Voor ernstige gevallen. Deze zomer kwam er een Nederlands meisje van zestien jaar aan de deur. Ze stond stijf van de drugs en kon alleen door medicatie slapen. Jarenlang werd ze twintig keer per dag verkracht door talloze mannen. Na zes weken van zorg en gebed in dit huis was ze klaar met de drugs en kon ze weer slapen zonder pillen. Dit beeldschone meisje heeft een nieuwe kans gekregen van God. O, ik dank God zo vaak.''

Voodoorituelen
,,In 1997 was de situatie op de Wallen veel ernstiger dan tijdens mijn eerste bezoek. Afrikaanse meisjes op hoge hakken en gestoken in korte rokjes boden hun lichaam zelfs aan in het metrostation. Ik zag veel Nigeriaanse meisjes, verhandeld vanuit inheemse dorpen. Vaak werden ze slachtoffer van voodoorituelen en was er een vloek over hen uitgesproken. Uit angst daarvoor hielden ze hun mond en deden ze hun slavenwerk. Ze waren het perfecte slachtoffer voor de seksindustrie. Maar omdat ik zendingswerk heb gedaan in Nigeria, kon ik hen benaderen. Ik kende de rituelen, hun angsten en ik begreep hen. Vandaag de dag zul je niet één Nigeriaans meisje meer tegenkomen op de Wallen. We zijn Goddank heel succesvol en de pooiers laten de Afrikaanse meisjes vaker met rust. Ik zeg niet hoe, maar we hebben dat voor elkaar gekregen.''
Maar ondanks het werk dat Marfo doet, overigens in samenwerking met andere organisaties zoals het Scharlaken Koord, ,,vallen dagelijks nog duizenden meisjes ten prooi aan pooiers, madams (vrouwelijke pooiers, red.) en hoerenlopers. En Europa is eraan gewend geraakt. We noemen het vrouwenhandel, omdat slavernij zo akelig klinkt. In het parlement debatteren we voort over legalisering en wetgeving, zodat de staatskas tenminste belasting kan opstrijken. En de armen, de stemlozen, de weerlozen worden misbruikt opdat onze beestachtige begeerten bevredigd kunnen worden.''

Moordcommando
,,Ik kom net uit Spanje, waar ik op een conferentie het verhaal hoorde van een jonge moeder van een dochter van vijf. Ze liep weg bij haar pooier omdat hij haar slecht behandelde. De pooier huurde een moordcommando in dat haar door het hoofd schoot voor de ogen van haar dochtertje. Als waarschuwing voor de andere meisjes in zijn dienst. Nu ligt ze in een naamloos graf bij een vuilnisbelt. De overheid doet niets, de maatschappij geeft er niet om. En vooral: de kerk. Waar is de kerk? Waar zijn haar tranen? Waarom huilt ze niet?''
Marfo kan het niet begrijpen. ,,Waarom komt de kerk niet in opstand tegen deze mensonterende praktijken? Waar is de missionaire geest van de kerk, die honderd jaar geleden in lekke schepen naar Afrika kwam om te vertellen over Jezus Christus? De kerk die mijn school bouwde, ziekenhuizen neerzette en kerken plantte? De kerk die mij van Jezus heeft verteld? De kerk in Europa wil niet anders zijn dan de maatschappij. We stemmen zwijgend in met homoseksualiteit en abortus, zodat de maatschappij ons niet afkeurt. Ik weet niet wat voor bijbel de mensen lezen die homoseksualiteit goedkeuren? In mijn bijbel staat dat homoseksualiteit fout is. Evil. Nee, we keuren niet af. We gaan 's zondags naar de kerk, sluiten de deuren en luisteren naar de dominee, die ons aan het eind de zegen geeft. En sterft de dominee, dan komt er wel een nieuwe.''
,,Van de overheid hoeven wij niets te verwachten, want als de maatschappij de overheid niet dwingt, onderneemt de overheid geen actie. De kerk moet pushen. De kerk moet de deuren opengooien en van Christus vertellen. Hoe kunnen we het zout der aarde zijn en het licht der wereld als we ons opsluiten in een kerkgebouw?''

Twee huizen, drie auto's
In zijn eigen kerk probeert Marfo het anders te doen, naar het voorbeeld van de eerste christengemeenten. ,,Het onrecht doet mij zo'n pijn. Mijn eerste voornaam is Justice: gerechtigheid. Die naam hebben mijn ouders mij niet voor niets gegeven. Ik moet strijden voor recht, en tegen onrecht. Er zijn veel rijken, maar nog veel meer armen. God geeft en neemt. Maar dat doet Hij nooit vanwege de mensen, maar vanwege Hemzelf. Een rijke is rijk, opdat hij kan delen. En een arme is arm, zodat hij kan ontvangen. Waarom zou God Lazarus anders aan de poort van de rijke man hebben gelegd?''
,,Waarom hebben sommige mensen twee huizen, of drie auto's? Is één auto niet genoeg? Ik woon hier in een troosteloze flat, die ook het hoofdkwartier van mijn stichting is. Ik had kunnen sparen voor een huis, maar ik wil tussen de mensen wonen voor wie ik dien op te komen. Ik zou heel graag een auto hebben, maar elke keer dat ik op de fiets zit, dank ik God voor mijn fiets. En ik heb een dak boven mijn hoofd en een kussen waarop ik mijn hoofd kan leggen. Ik zou wel meer willen, maar ik ben tevreden met wat God mij heeft gegeven. Ik heb hier topfunctionarissen van de politie ontvangen en politici over de vloer gehad. Ik ben er dankbaar voor dat dat kon.''
Dankbaar is Marfo, omdat hij nog dagelijks terugdenkt aan de armoede van zijn thuisland. ,,Ik ben teruggeweest in Ghana, in mijn geboortedorp, en ik heb mijn familie weer gezien. Een van mijn broers lag dronken in de modder. De regen stortte neer, zoals dat zo ontzettend hard kan gaan in het oerwoud, maar mijn broer bleef liggen. Hij merkte het niet. En mijn hart kromp ineen. Had ik niet naast hem kunnen liggen? Had ik niet de honger moeten hebben die hij dag in, dag uit ervaart? Had ik mijn ellende dan ook niet weggedronken? En elke keer als ik hier bij vrienden aan een rijk gevulde tafel zit, denk ik aan mijn volk en hun honger. God heeft mij opgetild vanuit het oerwoud, Hij heeft me naar Europa gebracht in zijn genade. Zijn verkiezing kan ik niet begrijpen. Ben ik soms een haar beter dan zij? Nee, het was alleen God. Ik was niets.''

Liberaal christendom
Toch mist Marfo zijn thuisland, vooral de natuur. ,,Twee weken geleden was ik in Spanje in een gebied dat niet zo fel verlicht is als Nederland. En op een avond zag ik in het diepe donker de sterrenhemel en de maan. Wat prachtig!'' Voor het eerst zakt Marfo achterover in zijn stoel. Hij wijst naar buiten. ,,Geen vogels, geen eekhoorntjes. Ik vind het moeilijk dat dat hier niet is. In de natuur spreekt God tot mensen. Toen ik in het vliegtuig zat, terug naar huis, werd ik daardoor overweldigd. Ik kreeg mijn ontbijt, boven op de wolken. Het was alsof ik in de hemel was. Ik heb de piloot niet gehoord en de stewardessen niet gezien. Ik zag het wolkendek en de zon, en God was met mij.''
,,Dat zijn momenten van blijdschap.'' Marfo lacht zijn tanden bloot. ,,O, ik dank de Heer zo vaak. Ook 's avonds, hier op het balkon bij het licht van de straatlantaarns. Maar er zijn ook dagen dat ik me zo hopeloos voel. Dan voel ik het gewicht van alle ellende om mij heen op mijn schouders. Had ik dit alles wel moeten doen? Recent hebben mijn vrouw en ik overwogen om te verhuizen, terug naar Engeland waar ik heb gestudeerd. Maar mijn vrouw is gaan kijken en vond geen vrede in haar hart. Daarom wonen wij hier nog, in Nederland.''
,,Dit land is soms ver van God af, maar ik ben hoopvol. Het liberale christendom zal doodbloeden en de orthodoxie zal opbloeien. We moeten terug naar de kernwaarden van het christelijk geloof. De kerk zal niet doodgaan. Hoe zou het lichaam van Christus kunnen sterven? God vernieuwt zijn kerk altijd en Hij heeft haar nog altijd lief.''