VERKONDIGING op 24 juni 2012, hoogfeest van de geboorte van de Heilige Johannes de Doper, 

in de Kerk van Onze Lieve Vrouw van de Allerheiligste Rozenkrans te Amsterdam

door pastor Pierre Valkering

Gelezen: uit het boek van de profeet Jesaja (49, 1-6), Psalm 139 (ged.), het boek der Handelingen van de Apostelen (13, 22-26) en uit het Lucas-evangelie (1, 57-66).

De tam-tam doet goed z'n werk, daar in het bergland van Judea, waar dat ouder echtpaar

Elisabeth en Zacharias woont. De tam-tam doet er goed z'n werk, er wordt flink op geroffeld.

Wat er in huize Zacharias-Elisabeth gaande is, het wordt alles "druk besproken". En "het

hield allen die ervan hoorden bezig" – zo horen wij. Wat is er loos? Wat is daar voor

bijzonders aan de hand? Ja, er is een kind geboren, een kind waar jarenlang intens naar is

verlangd, want vele jaren is het huwelijk van Elisabeth en Zacharias kinderloos gebleven. Uit

eigen ervaring, dierbare gasten en parochianen, weet ik en zult ook u misschien wel weten

wat dat kan zijn, wat dat kan betekenen: kinderloosheid.

Ik ken het van bruidsparen waarvan ik het huwelijk heb ingezegend. Dat ze elkaar gevonden

hebben, daar is soms al veel aan voorafgegaan. Iemand vinden met wie je in zee wilt gaan

voor 't leven, met wie je in 't huwelijksbootje liefst wilt stappen … In de relationele jungle van

de 21ste eeuw is het er niet gemakkelijker op geworden ten opzichte van vroeger eeuwen

toen "zelf kiezen" er niet of veel minder bij was als tegenwoordig. Tegenwoordig zijn mensen,

in elk geval de Hollanders van huis uit; die zijn daar tegenwoordig "helemaal vrij in" zoals dat

heet. Maar ja, dat "helemaal vrij zijn", dat kan ook maken dat mensen door de bomen van het

doolhof van liefde en vriendschap; dat mensen door de bomen daarvan het bos niet meer

zien. Wie o wie? Waar, hoe, vind ik hem of haar? Wie zal het mij zeggen? Het hart zou dat

natuurlijk moeten doen. Maar dat hart werkt lang niet altijd mee. En als het wél hevig klopt

voor iemand, dan is 't maar de vraag of het hart van die ander op dezelfde manier klopt en

"of het klikt" zoals dat heet.

Seizoenenlang reeds laat een flink deel der natie zich aan de buis kluisteren vanwege "Boer

zoekt vrouw". Boerenjongens die daar maar alleen zitten op die grote boerderij. Is er iemand

die bij mij past? Wie wil mijn leven delen? Arme, eenzame jongens en meisjes, vrouwen,

mannen met hun hunkerend hart. Yvon Jaspers van de KRO komt ze helpen. En Nederland

geniet mee. In het hele laagland wordt dat alles druk besproken.

Soms lukt het. Soms vinden mensen elkaar en zegt het hart "ja". En dan, op een gegeven

moment zijn mensen "er helemaal klaar voor" zoals dat heet: klaar om samen te wonen,

klaar om te trouwen en klaar ook om kinderen te krijgen. Maar die kinderen laten soms op

zich wachten. En die kunnen ook héél lang op zich laten wachten. En daardoor kan de relatie

of het huwelijk zeer op de proef worden gesteld. Tegenwoordig kan er heel wat gedokterd

worden. Maar dat dokteren kan behoorlijk zenuwslopend zijn voor mensen. Of als eigen

kinderen echt niet lukt, dan kan er misschien geadopteerd worden? Maar ook dat is een

ingewikkelde zaak met allerlei haken en ogen. En een belangrijke vraag bij dit alles is

natuurlijk of de liefde groot en sterk genoeg is, om ook eventueel zónder vervulling van een

kinderwens met elkaar te blijven leven …

Nou ja, bij Elisabeth en Zacharias gebeurt het "toch nog". Eigenlijk hadden ze alle hoop al

opgegeven. Maar, oh wonder, te langen leste, op de valreep of eigenlijk al daar over heen

wordt het dringend gebed van beiden toch nog verhoord. Elisabeth is zwanger geworden. En

nu is het zover. De geboorte is een feit. Maar papa is helemaal van slag. Hij is, letterlijk, met

stomheid geslagen.

En daarmee, dierbare gasten en parochianen, daarmee staat Zacharias helemaal aan de

kant van álle mensen voor wie het leven niet gelopen is zoals zij het gedacht, gepland,

gehoopt, gedroomd en soms intens verlangd hadden, mensen die hebben ervaren: je kúnt, ik

kán het leven, mijn eigen leven niet zelf maken. Het is eigenlijk niet eens "mijn eigen leven",

want ik heb er ten diepste en uiteindelijk géén macht over. Nee, ik ben afhankelijk van, hoe

moet je het noemen; van "een hogere macht", ja van God, die het mij ook maar moet willen

schenken wat ik verlang en wat ik vraag. Wordt het mij gegund? Of wordt het mij niet

gegund? Dát is de vraag.

Elisabeth en Zacharias, dierbare gasten en parochianen, zij laten ons zien dat het wezenlijk

en noodzakelijk is voor een mens om die "hogere macht", ja om Gód als zodanig in je leven

te erkennen. "God is genadig". Dat is wat de naam Johannes betekent. En pas als Zacharias

dat heeft erkend, pas als hij schriftelijk heeft bevestigd die naam met díe betekenis die zijn

vrouw eerder heeft gezegd en aan hun kind gegeven, pas dan kan Zacharias "zijn mond en

zijn tong weer bewegen".

Dit is, veelgeliefden, mijns inziens de betekenis van dit hoogfeest van de geboorte van de

Heilige Johannes de Doper: Je bent niet van jezelf. Wij zijn niet van onszelf. En ook je

kinderen zijn niet van jou: Wij en zij, die kinderen, wij en zij zijn en komen van Hem. Van

Hem ís en Hij gééft het leven. Wij zijn natuurlijk niet machteloos. Nee, wij kunnen zelf heel

veel doen. Je moet als mens altijd "met de genade meewerken" zoals dat heet. Je kunt de

dokter erbij halen. Of je kunt Yvon Jaspers er bij halen. Maar het belangrijkste is altijd dat je

Hem erbij haalt, de God die genadig is. Amen.